محمد ابن عبدالله اگر زنده بود ،قاعدتامی بایست به جرم تجاوز به کودک محاکمه می شد

دادگاهی در اسکاتلند "محمود قدری" شصت ساله‌ را به‌ حکم تجاوز به‌ کودکان در مسجدی در اسکاتلند به‌ ۷ سال زندان محکوم نمود. دادگاه‌ همچنین او را ممنوع التدریس کرده‌ و تا دو سال بعد از سپری شدن حکم، اگر تعهدات خود را نقض کند مجددا به‌ دادگاه‌ فرا خواند میشود. این عنصر پدوفیل اسلامی شصت ساله‌ از سال ۱۹۹۵ میلادی به‌ اولین کودک تجاوز کرده‌ است و دومین دختر توسط او در سال ۱۹۹۷ و در مسجد مورد تجاوز قرار گرفته‌ است. قربانیان که‌ اکنون ۱۹ سال دارند به‌ دادگاه گفته‌اند که‌ این مرد آنها را در طول جلسات آموزش قرآن و روی تخت خوابی در مسجد مورد تجاوز قرار میداده‌ است. یعنی قربانیان در سنین ۵ و ۶ ساله‌ بوده‌اند و این جانور پدوفیل به‌ گفته‌ یکی از دختران که‌ به‌ دادگاه‌ گفته‌ است،‌ "تجاوز هر روز که‌ او به‌ مسجد مراجعه‌ میکرده‌ است، اتفاق می افتاده‌ است".
تجاوز به‌ کودکان در میان پیروان مذاهب "مقدس" تازگی ندارد. این عمل کثیف و وحشیانه‌ به‌ قدمت تاریخ مذاهب و مشخصا مذهب اسلام است. این را همه شنیده اند که محمد پیغمبر مسلمانان با عقد کردن عایشه دختر بچه ۹ ساله و به روایت دیگری ۷ ساله سردمدار این پدوفیلیسم اسلامی بوده است.  محمد اگر زنده بود قاعدتا در دادگاهی مشابه آنچه در ‌ اسکاتلند اتفاق افتاد، می بایست به جرم تجاوز به کودک حکم میگرفت.   سالهاست که‌ کودکان در کلیساها و مساجد توسط نمایندگان و مبلغین این یا آن مذهب مورد تجاوز جنسی، جسمی و سایر اذیت و آزارها قرار میگیرند. سالهای متمادی این یا آن رهبر کلیسای کاتولیک به‌ "عذرخواهی" از قربانیان و خانواده‌هایشان پرداخته‌اند و جریمه‌های سنگین مالی را از جانب دادگاه‌ها متحمل شده‌اند و ناچار به‌ اعاده‌ حیثیت از کودکان شده‌ اند. اما روز از نو روزی از نو.سئوال این است چرا اینچنین اتفاقاتی کماکان ادامه‌ میآبد؟  اتفاقاتی که‌ درصد ناچیزی از آنها فاش میشوند و قربانیان عمدتا سکوت میکنند و در اقصی نقاط جهان از آمریکا تا استرالیا و کشورهای اسلامزده‌ و اروپایی  و غیره‌ به‌ وفور مشاهده‌ و در اخبار منعکس میشود؟  اینچنین اتفاقاتی به‌ یمن مماشات دولتهای"سکولار" اروپایی با مذاهب، تحت نام "احترام" به‌ "عقاید مردم" میدان را به‌ کودک آزاری و تجاوز به‌ حریم شخصی آنان و زنان باز گذاشته‌ اند. طبق آماری که‌ در وب سایت بی بی سی بچاپ رسیده‌ است در سال ۲۰۰۶ در بریتانیا حدود ۷۰۰ مدرسه‌ اسلامی وجود دارد که‌ اداره‌ کنندگان آنها فاقد چک سوابق هستند. به‌ طوریکه‌ بعضا صدای هر چند نارسای نمایندگانی را در آورده‌ بود. از جمله‌ خانم "آن کریرنماینده‌ پارلمان" چنین گفته‌ است "کوتاهی در حمایت از کودکان مدارس به بهانه حساسیت های فرهنگی سخن پوچی است و تفاوت قائل شدن بین کودکان، نژادپرستی است.
اینچنین رسوائیها را باید با صدای بلند و رسا  به‌ گوش جهانیان رساند و جامعه‌ را متوجه‌ کرد که‌ دست این جانورهای وحشی را از کودکان معصوم کوتاه‌ کنند و دنیای کودکانه‌شان را بر سرشان خراب نکنند. سالهاست که‌ میگوئیم‌‌ دست مذهب از زندگی مردم کوتاه، دولت باید کلیه‌ امکانات به‌ مذاهب را قطع کند و نظارت کامل را بر این مافیای قرن بیست و یکم داشته‌ باشد. حقوق کودکان مستقل از محل تولد، جنسیت، نژاد و غیره‌ جهانشمول است و دولتها در مقابل آنان مسئولند.اینچنین رویدادهای ناگواری حقانیت برنامه‌ ما کمونیستها  را در خصوص حقوق کودکان مندرج در برنامه‌ یک دنیای بهتر بوضوح نشان میدهد.جدایی کامل مذهب از آموزش و پرورش. ممنوعیت تدریس دروس مذهبی، احکام مذهبی و یا تبیین مذهبی موضوعات در مدارس و موسسات آموزشی. کلیه قوانین و مقرراتی که ناقض اصل آموزش و پرورش غیر مذهبی هستند فورا لغو شوند.ممنوعیت هر نوع اجبار فیزیکی و روحی برای پذیرش مذهب. مصونیت کودکان و افراد زیر شانزده سال از هر نوع دست اندازی مادی و معنوی مذاهب و نهادهای مذهبی. ممنوعیت جلب افراد زیر شانزده سال به فرقه های مذهبی و مراسم و اماکن مذهبی. ممنوعیت هر نوع آزار کودکان در خانواده، مدارس و موسسات آموزشی و در سطح جامعه بطور کلی. ممنوعیت اکید تنبیه بدنی، ممنوعیت فشار و آزار روانی و ارعاب کودکان. مقابله قاطع قانونی با سوء استفاده جنسی از کودکان. سوء استفاده جنسی از کودکان جرم سنگین جنایی محسوب بشود.
منبع